Jeff Ray's fourth and most ambitious release to date. Upbeat, pulsing, thumb-thumping resonator slide-guitar with a marrow of darkness, mixed from equal parts Delta blues and upbeat Appalachian rhythms. The music unexpectedly twists from dark blues, to East-Indian melodies, and back again.

Jeff Ray’s vierde album is inderdaad een must voor eenieder die een boontje heeft voor akoestische, semi-akoestische en resonator slide gitaar in ’t bijzonder. Maar ook vocaal komt hij bijzonder fraai uit de hoek en wordt meer dan eens vergeleken met Nick Drake, een vergelijking waar ik mij moeiteloos bij kan aansluiten. Ook wat songschrijven betreft, staat hij zijn mannetje en valt hij buiten categorie voor zowel zijn teksten als zijn muziek.

Jeff kwam in 2001 voor het eerst naar buiten, CD-gewijze tenminste. “Sunshine City Tree” bevatte een voor die tijd eigenaardige collectie songs. Nick Drake meets Jimmy Page (de akoestische kant van Page), zo zou je het kunnen samenvatten. Een plaat die eerder onder de noemer singer/songwriter valt. “June Generation” van 2004 borduurt in grote lijnen op hetzelfde stramien verder en hangt nog steeds in de sferen van de akoestische Led Zeppelin en Allman Brothers band.

Na een reeks concerten als opener voor stadsgenoot, Jeff is afkomstig van Duluth, Minnesota, Chris Smither, gaat hij het over een andere boeg gooien en maakt het schitterende “Last Great Winter”. Zijn fingerpicking style en bottleneck playing hebben een zeer hoge graad van perfectie en nauwkeurigheid gekregen. Leo Kottke en Bob Brozman zijn nooit ver weg en hij kan zonder schroom een plaatsje krijgen in het rijtje der grote sliders. Deze plaat is zeer blues gericht, maar blijft openstaan voor “world” invloeden. Alle nummers werden door Jeff geschreven, behalve “Can’t Lose What You Ain’t Never Had” van Muddy McKinley Morganfield Waters.

En nu wordt “Blue Mara” gereleased, de voorlopige kroon op zijn werk. De basis is footstompin’ delta blues zoals in de opener “Confusion”, maar Indische invloeden zijn overdadig in “Dead Rising” waar hij Ravi Shankar’s sitargeluid overdoet op een national resophonic. Die oosterse sfeer loopt als een rode draad verder door het volgende trance blues nummer “Dead”. Let hoe Jeff’s titelkeuze en hoestekening uitstekend passen bij de tijd van het jaar, Allerzielen.

Hij wordt op dit album bijgestaan door vrienden en zielsverwanten Nick Salisbury, Mikkel Beckmen en Harold Tremblay waarmee hij toert onder de naam Jeff Ray and the Stakes. Dit is een los-vaste outfit die soms wordt aangevuld door andere muzikanten, die ook aan deze CD meewerken, al naar gelang hun beschikbaarheid of de noden van de gig in kwestie.

“Blue Mara” is een kleinood dat wonderbaarlijke en rustgevende muziek bevat. En dat je onweerstaanbaar naar je gitaar doet grijpen, als je een gitaar en enige speelvaardigheid in huis hebt tenminste. Jeff Ray !! Weer een schitterende artiest die we niet uit het oog mogen verliezen. Hoe moeten we dat toch blijven bolwerken ? Het aanbod wordt groot, niet ? Maar daar gaan we nu eens niet over klagen, zie.
Tot het volgende kiene schijfje !  

De muzikanten op dit album zijn :

Jeff Ray on resonator slide-guitar, acoustic guitar, banjo and vocals
Nick Salisbury on bass guitar
Mikkel Beckmen on washboard
Harold Tremblay on harmonica  
Brianna Lane on harmony vocals
Timmy Z on percussion
Monica Digre on 'cello
Chris Becknell on fiddle
Chris Hepola on percussion

witteMVS